De spectaculaire Trolltunga hike in Noorwegen: mijn ervaring

Nadat ik had besloten om de zomervakantie in Noorwegen door te brengen, ben ik gaan googlen naar wat er allemaal te doen was in de regio waar ik zou verblijven. Al snel kwam ik uit bij een foto van iemand op het puntje van een steen uitstekend boven helderblauw water. Zó vet!

Na wat onderzoek kwam ik erachter dat deze steen de Trolltunga heette en dat de hike er naar toe erg pittig zou zijn. Op internet las ik dat mensen de tocht naar de Trolltunga 'het zwaarste in hun hele leven' vonden. Zelfs professionele hikers hadden moeite met deze tocht. Maar in diezelfde reviews en verslagen stond dat het niet alleen een van de zwaarste wandeling van hun leven was geweest, maar ook de mooiste. Ik zag mezelf al helemaal staan op het puntje van de Trolltunga!

De voorbereiding

M'n moeder stelde voor om de hike gewoon te gaan proberen. Je overwint jezelf wel met zo'n wandeling. Wel wilden wel voorbereid aan de hike beginnen en daarom zijn we een paar maanden van te voren begonnen met trainen. Normaal liep ik in de zomervakantie altijd op m'n All Stars door de bergen, maar ik zag ook wel in dat dit niet helemaal ideaal zou zijn.

Mijn eerste echte training vond plaats in de buurt van Nijmegen. Omdat je daar wat heuvels hebt en omdat we hier in de meivakantie toch waren, liepen m'n moeder en ik 13 kilometer. En ik moet zeggen dat dat echt prima ging! Natuurlijk voelde ik m'n benen en rug wel een beetje, maar ja. Ik had nog nooit zo'n eind gelopen, dus het kon ook eigenlijk niet anders. Verder liepen we vooral langere afstanden, zoals 20 kilometer. Oefenen met echte hoogteverschillen zit er in Nederland natuurlijk niet echt in en daarom hebben we ons vooral gefocust op de langere afstanden.

Intussen had ik nog wat meer onderzoek gedaan en kwam ik erachter dat ik misschien iets te optimistisch was geweest. De wandeling werd door de Noren als 'zwart' gezien en zou dus alleen geschikt zijn voor experts. En ik was (en ben) alles behalve een expert.

En toen was de dag aangebroken: oké, nog niet dé dag, maar wel de dag dat we naar Noorwegen vertrokken. 9 juli. We zouden eerst nog een week een ander deel van Noorwegen bekijken voordat we naar de Trolltunga gingen. Een van de dingen die we deden tijdens die week was de Preikestolen beklimmen. De Preikestolen is een stenen plateau waar je naar toe kunt lopen via een wandelpad van 2 kilometer. Met deze tocht wilden we kijken of het wel realistisch was om aan de Trolltunga te beginnen. Ondanks dat je van steen naar steen omhoog moest klimmen, ging deze tocht prima. Pfoee, gelukkig maar.

De Trolltunga ligt vlakbij het plaatsje Odda. We hadden een camping daar in de buurt gezocht (voor de kampeerders onder ons: camping Eikhamrane. Een aanrader!) en zouden daar 6 nachten blijven, zodat we konden kijken op welke dag de weersomstandigheden het beste zouden zijn. Verder gingen we naar het VVV om daar wat informatie op te vragen. De medewerker daar zei dat we het waarschijnlijk wel konden halen, als het weer meezat.

18 juli. Dat zou de datum worden, omdat we weersvoorspellingen dan gunstig waren. Op 17 juli zijn we naar het begin van de wandeling gereden. Op internet stond dat er 2 opties waren voor de klim van de eerste 2 kilometer (de eerste 2 kilometer stijg je bijna een kilometer!): het steile en modderige wandelpad óf via een rails. Er reed vroeger een treintje, maar die rijdt (helaas) niet meer. De rails lag er echter nog wel en die zou uitstekend fungeren als trap. Wij hadden besloten de 2 kilometer lange 'trap' te nemen.

Het middelste gedeelte van de rails is weggehaald

Bij aankomst bij het beginpunt bleek de rails deels te zijn weggehaald. Dat stond nergens op internet... Nu moesten we dus wel het gevreesde pad nemen. Het was dan ook eigenlijk hartstikke verboden en gevaarlijk om over de rails naar boven te klimmen, maar heel veel mensen deden het, omdat dat waarschijnlijk de makkelijkste manier was.

's Avonds begon de spanning bij mij al te komen. Ik smeerde alvast broodjes en de tassen werden ingepakt. Mijn camera móest natuurlijk mee. Omdat ik naast m'n camera, handschoenen en eten ook nog 1,5 liter water wilde meenemen, was mijn rugzak best wel zwaar!

De hike

Om kwart voor 7 reden we van de camping weg. Na een drie kwartier durende autorit kwamen we aan bij het beginpunt van de hike.

Oké, daar gaan we dan. Hier heb ik zoveel maanden naar uitgekeken en nu gaat het gebeuren. Althans, dat hoop ik! Voordat je begint is het trouwens aan te raden om nog even gebruik te maken van het toilet. Er staan natuurlijk geen wc's bij de Trolltunga! Dit was het enige waar ik tegenop zag: het wildplassen. Ik kan dat namelijk écht niet! Gelukkig zweette ik zoveel dat ik de 12 uur durende tocht niet heb hoeven plassen, haha! Pfoeee...

Ik loop een modderig paadje op en al snel moet ik steen voor steen omhoog klimmen. Omdat de stenen helemaal onder de modder zitten, moet je hele kleine stapjes nemen én elke stap heel geconcentreerd zetten, omdat je anders uitglijdt! Na 10 stenen sta ik al te hijgen.

Zo zagen grote delen van de paden eruit

Ik vond voor mezelf een soort ritme en het klimmen ging eigenlijk best lekker. Gewoon kleine stapjes zetten, af en toe even een minuutje rusten en weer verder. Na een uur lopen kwamen we bij het 1 kilometer bordje. Whutt?! Heb ik nu pas 1 kilometer gelopen?! Ook het 2 kilometer bordje duurde een tijdje voordat 'ie voorbij kwam, want de tweede kilometer stegen we ook nog flink! Ik dacht om eerlijk te zijn op dit moment dat we het niet gingen halen...

Update: ik liep de hike in 2016 en in 2017 is het steile pad met stenen vervangen door een asfalt weg. De eerste steile kilometers leg je dus tegenwoordig af via een asfaltweg.

Gelukkig ging de volgende kilometer al een stuk sneller. Het werd dan wel iets minder steil, maar je moest nog steeds bij elke stap kijken waar je je voet neerzette. Dat was best intensief. Wel was dat een goede afleiding. Je bent zo geconcentreerd bezig met het neerzetten van je voeten, dat je even vergeet hoe ver het ook alweer is.

De kilometers daarna gingen echt lekker. Het begon minder steil te worden, maar het werd wel steeds modderiger. Het pad was een en al modder, maar ging je van het pad af, dan stond je tot je enkels in het drassige gras. Ook niet echt een optie dus. Omdat er op sommige stukken zóveel modder lag, waren er af en toe vlonders neergelegd. Het is dus wel een 'echte' tocht en er is geprobeerd 'm zo makkelijk mogelijk te maken. Je loopt er ook niet alleen en er zijn geen afgronden (zolang je op de paden blijft), dus deze tocht is ook nog veilig. Veel mensen dachten namelijk dat ik hier alleen zou lopen en dat je makkelijk kon verdwalen. Dat was echter niet zo, want je liep gewoon met de stroom mensen mee en als er even geen mensen in de buurt waren, volgde je gewoon de rode "T's" die op stenen gespoten stonden. En daarnaast was er ook gewoon bereik. Mocht er dus iets gebeuren, dan kun je gewoon bellen.

Lees ook: Dit moet je weten voordat je aan de hike naar de Trolltunga in Noorwegen begint

Na een paar uur lopen kom je aan bij de rand van het meer waarboven de Trolltunga hangt. Je moet dan nog wel een heel stuk lopen voordat je er uiteindelijk echt bent, maar het uitzicht vanaf hier is in ieder geval al prachtig!

Van de laatste 3 kilometer weet ik eigenlijk niet zoveel meer. Ik ben alleen maar bezig geweest met lopen. Toen ik het bordje tegenkwam waarop stond dat ik 10 kilometer had gelopen en nog 1 kilometer voor de boeg had, was ik niet meer te stoppen. Voor mijn gevoel heb ik die laatste kilometer gerend (wat duidelijk niet zo was, want dat hadden m'n benen écht niet aangekund!).

En daar was 'ie dan...

Ik stond aan het randje van de bergen en onder mij zag ik iemand op het puntje van de Trolltunga zitten. Wat was het vet om 'm in het echt te zien, zeg! Maandenlang heb ik foto's bekeken en nu sta ik hier zelf! BIZAR! Ik kon het niet helemaal geloven. Om eerst een beetje uit te rusten, dronken we wat bouillon, maar om eerlijk te zijn vond ik dit niet te drinken en besloot ik om in de rij te gaan staan. Want ja, er stond een rij voor de Trolltunga. Ik heb minstens een half uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. Het voelde zeker niet als meer dan een half uur. Ik stond vol bewondering te kijken naar mensen die helemaal op het puntje gingen zitten en besloot dat ik dit zeker niet ging doen. Ik wilde wel graag heelhuids weer naar huis.

En toen stonden er nog maar 2 mensen voor me. Ik stond helemaal te trillen!

Iedereen wacht netjes in een rij om even op de Trolltunga te staan

Oké, ik was aan de beurt. Ik liep (trillend) de steen op en had voor mezelf al een plek aangewezen waar ik ging staan.

Volgens mij heb ik nog nooit zo'n blij hoofd gehad. Want wat vond ik het gaaf! Dit was ongetwijfeld een van de vetste dingen die ik ooit heb gedaan! Ik stond daar met m'n armen in de lucht breeduit te lachen, want ja, ik had het gehaald! YAAAAS! Het gevoel dat ik op dat moment had, is niet te beschrijven. Ik stond in ieder geval te trillen, maar of dat van de inspanning, de vermoeidheid, de blijdschap of de angst was? Ik heb geen idee! Waarschijnlijk een combinatie van allemaal.

Volgens mij heb ik uiteindelijk maar iets van 10 seconde op de Trolltunga gestaan, want er stonden nog tientallen mensen in de rij. Het waren wel 10 ont-zet-tend vette seconden. En weet je? Eigenlijk was het helemaal niet zo eng. De steen in vrij breed en omdat ik niet op het randje ging staan/zitten, zag je de afgrond helemaal niet.

Intussen was er na aankomst al een uur voorbij en lag de terugweg voor m'n voeten. Die viel zeker niet mee! M'n benen verzuurden en het dalen was funest voor m'n knieën. Maar ja, stoppen kon niet. Ik moest toch echt weer naar beneden.

Om half 6 's avonds waren we weer bij het beginpunt. Wat een opluchting! Maar eerlijk: ik was totaal niet uitgeput na deze 22 kilometer en had ook geen moeite gehad met nog 5 kilometer extra. Natuurlijk waren m'n benen moe, maar ik was helemaal hyper en daardoor kon ik nog makkelijk een stukje doorlopen. De pijn in m'n voeten en benen voelde ik eigenlijk niet eens. Het enige waaraan ik kon denken, was dat ik 5 uur geleden op de Trolltunga stond.

Na de hike

De dag na de Tolltunga heb ik lekker uitgeslapen en niks gedaan. M'n benen voelden die dag erg stijf en m'n liezen waren ook niet echt blij met de tocht. Maar goed, dat hoort erbij, toch? De vermoeidheid leek er een week later pas echt uit te komen. Ik liep in Oslo en zelfs een trap was te zwaar. Ik kon echt geen stap meer zetten. Deze vermoeidheid heeft nog wel 2 weken aangehouden. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Maar ja, die vermoeidheid en de pijn maakte me eigenlijk niet zoveel uit. IK HEB NAMELIJK OP DE TROLLTUNGA GESTAAN!

Als je in de buurt van de Trolltunga bent en van hiken houdt, ga dan ook de uitdaging aan en probeer deze tocht gewoon! Met de goede benodigdheden en een goede voorbereiding weet ik zeker dat het je gaat lukken!

Er is nog zóveel dat ik over de hike naar de Trolltunga kan vertellen, dus vragen zouden helemaal niet gek zijn! Heb jij een vraag, omdat je bijvoorbeeld zelf naar de Trolltunga wil gaan lopen? Stel 'm dan gerust! Stuur even een mailtje of een berichtje via Instagram. Benieuwd vanuit waar je de hike start en hoe je het makkelijkste daar komt? Ik schreef ook een artikel vol praktische tips en tricks!